Vandaag over drie weken ga ik naar een conferentie. Aangezien ik niet promoveer of lesgeef aan de universiteit zal dat voor mij een compleet nieuwe ervaring zijn. Waar ik naartoe ga? Naar Parijs! Daar organiseert de European Beat Studies Network in samenwerking met de University of Chicago in Paris de conferentie ‘Paris Interzone: The Transcultural Beat Generation.’ Uit mijn vorige blog over Lawrence Ferlinghetti bleek misschien al mijn grote voorliefde voor de Beats, die alles te maken heeft met mijn interesse in de jaren ’50, ’60 en de vroege jaren ’70 en is ontstaan tijdens mijn studie.

Waarom houd ik toch zo van die Beats? Ze waren avontuurlijk, deden waar ze zin in hadden (veel seks en drugs ook) trokken zich weinig aan van sociale conventies en hebben een aantal bijzondere romans en gedichten geproduceerd. Zelf ben ik weliswaar vrij verstandig, maar ik ben wel avontuurlijk aangelegd en de boeken hebben ervoor gezorgd dat ik vooral dingen wil meemaken in mijn leven. ‘It’s all about experience’ zouden de Beats zelf zeggen – alleen bij mij wel in een wat minder extreme vorm.

Van het vooruitzicht om drie dagen lang tussen gelijkgestemden naar voordrachten te luisteren over mijn favoriete literatuurstroming word ik erg vrolijk, en het feit dat dit alles in Parijs gebeurt maakt het natuurlijk nog leuker. Tijdens de conferentie hoop ik vanzelfsprekend veel op te steken en veel interessante mensen te leren kennen.

Ik heb echter ook nog een bepaald doel voor ogen. In december had ik het boek ‘Women of the Beat Generation‘ geleend van de UB en kwam ik er tot mijn grote verbazing achter dat Jack Kerouac een dochter had en dat zij ook schreef. Jan Kerouac was minstens net zo knap en net zo avontuurlijk als haar vader en heeft drie boeken geschreven: Baby Driver (1981), Trainsong (1988) en Parrot Fever (nooit uitgegeven). Aan de uitgever voor wie ik ‘The Hustler‘ vertaalde schreef ik: deze boeken zijn een uitstekend tegengif tegen ‘smartphone-induced saaiheid’. Een ode aan experience dus.

Baby Driver en Trainsong zijn nieuw niet langer verkrijgbaar en het duurde ruim drie weken voordat ik mijn tweedehands exemplaren uit Amerika binnenkreeg, in enveloppen voorzien van allerlei Franse en Amerikaanse stempels. Ik ben erg enthousiast over deze twee boeken en zou heel graag willen dat een uitgeverij mij beide boeken zou laten vertalen.

Ik heb contact met Jans biograaf, Gerald Nicosia. Hij komt ook naar de conferentie en schreef bovendien een van de belangrijkste biografieën over Jack Kerouac: Memory Babe. Nicosia is al in de zeventig en heeft een groot deel van de Beats nog gewoon gekend! Hij heeft me geholpen bij het achterhalen van de rechthebbenden en heeft me bovendien een door hem samengesteld boek met memoires over Jan toegestuurd: Jan Kerouac – A Life in Memory. Dat had nog de nodige voeten in de aarde: ik heb geld naar hem over moeten maken via Western Union, in het Engels heet dat ‘to wire money’. Ik kende die uitdrukking uit allerlei boeken, dus ik vond het eigenlijk heel leuk om te doen. Uit Californië kreeg ik niet alleen een gesigneerd exemplaar toegestuurd, maar ook nog eens heel aardige handgeschreven brief, met een originele foto van Jan, die nu in mijn boekenkast staat.

Hopelijk brengt de conferentie mij in contact met de juiste mensen en kan ik Nederland ooit kennis laten maken met Jan Kerouac en haar avonturen!