De hele treinreis lang staarde hij uit het raam, alsof God daar voorbij ging, nee, alsof Hij toefde, te midden van de kuddes schapen en koeien in de Hollandse velden. Naarmate de reis vorderde en hij, Goddelijk met zijn blonde krullen, zijn mooie rechte neus en zijn Borsthaar, maar niet uitstapte en wij beiden dichterbij onze bestemming geraakten begon ik, met een kater van gisteren en kleine oogjes, er in de naweeën van mijn delirium – door te veel wijn met de Kampioenen van L. gisteren –steeds verder van overtuigd te raken dat de jongen schuin tegenover mij, waar ik tot dan toe nog geen woord mee had gewisseld, en die zat op een even zo groen en plakkerig leren bankstel van de Nederlandse Spoorwegen, voor mij De Jongen was.

Misschien moest ik maar over hem schrijven; want dat ik moest schrijven stond vast, ik moest immers toch ergens van leven? En als het dan moest, dan maar over zo’n mooi exemplaar als hij. Dan zou hij wonen in een oud huis, met allerlei ongure huisgenoten, die er stiekem allemaal naar verlangden om zijn Geheim Opening te vullen, liefst allemaal tegelijk en ad infinitum, terwijl hij, die lieverd, naïef als hij was, daar natuurlijk geen flauw benul van had. Want de Goddelijk Jongen, ook al had hij een platte, strakke buik en was zijn uiterlijk nog zo ruig, was eigenlijk een heel lieve jongen, die iedere zondag per trein helemaal van Alkmaar naar Heerjansdam reisde om aldaar een bezoek te brengen aan zijn moeder, die hem liefdevol had opgevoed nadat zijn vader, die ploert uit Rotterdam, er vandoor was gegaan met een of ander viswijf uit de haven. Nu woonde de Goddelijke Jongen dus in Alkmaar, omdat hij daar werk had gevonden bij een grote meubelmakerij, sedert tientallen jaren gevestigd aan de Hoornsevaart en een gerenommeerd adres voor onder andere getimmerde houten tuinbankjes en handgedraaid houtwerk, waarin de Goddelijke Jongen een expert was. Onder zijn handen veranderden knoestige stronken hout in wulpse stoelen en stevige, harde tafels.

Als hij onderweg was naar zijn moeder staarde de Goddelijk Jongen meestal maar wat naar buiten, denkend aan het buurmeisje van zijn moeder, dat hij met een beetje geluk weer zou zien, onkruid wiedend in de groentetuin van haar moeder, die het goed kon vinden met zijn eigen moeder. Soms bespiedde hij vanuit zijn ooghoeken tegelijkertijd zijn medepassagiers, als ze tenminste mooi genoeg waren om naar te kijken, wat soms wel degelijk het geval was – zoals vandaag: er zat zowaar een knap wezen schuin tegenover hem! Ze had iets liefs, iets hemels, iets maagdelijks. Maar ze zag ook wat pips.

Misschien moest ik iets zeggen tegen de Goddelijke Jongen? ‘Weelderig Borsthaar is een teken van potentie’ had Boezemvriendin A. uit L. de vorige week nog tegen me gezegd. Eigenlijk moest ik dus zorgen dat ik als de wiedeweerga een gesprek met deze Goddelijke Jongen aanknoopte. Alleen op die manier kon ik ervoor zorgen dat Boezemvriendin A. en ik die hypothese eens goed nader konden onderzoeken. Boezemvriendin A. kon dat dan voor mij doen, terwijl ik haar eigen Prijsdier, die toch flink wat haar op zijn borst had, en van wie ik ook dacht dat hij wel eens De Jongen zou kunnen zijn, dan eens zou berijden – aangezien A. mij had verteld dat hun relatie strikt in het Platonische zat en aangezien zij geloofde dat God het hun niet toestond met elkaar te vrijen voordat ze het heilige Sacrament hadden afgelegd. Wat haar Prijsdier tot die tijd deed maakte haar dan weer weinig uit, zolang hij uiteindelijk maar met haar trouwde. En als ik haar vertelde de dat de jongen in kwestie Goddelijk was zou ze vast wel door de knieën gaan; ze zou er immers dichter door bij God komen, dichter bij was haast niet mogelijk – tenzij je de Dood in de armen zou vallen natuurlijk. Zo bekeken was het misschien gemakkelijker als de trein met al haar inzittenden terstond verongelukte.