De haren rezen mij te berge. Ontzet staarde ik naar het wezen dat zich tot twee seconden geleden nog ergens in de periferie van mijn blikveld had opgehouden. Jonathan, die op een even schrijnende als kolderieke manier door mijn toedoen verongelukt was, waarover ik – en cara, je begrijpt natuurlijk dat dit verhaal daarom tussen ons moet blijven – me nog altijd vreselijk schuldig voel, zat daar op een houten bankje, in de gedaante van een kater.

Hij moest het wel zijn: diepbruine, glanzende kraalogen, zijn vacht een melée van donkerbruine en zilvergrijze haren met een zandkleurige bef, precies Jonathans borsthaar. Verleidelijk kronkelde zijn staart, alsof hij wilde zeggen: Kom! Kom! Kom met me mee, achtervolg mij, aai mij! Loop mij achterna!

Nou ja, dat zal ik dan maar doen, dacht ik. Ik liep naar het bankje en aaide met mijn hand over zijn rug. Vlak boven de aanzet van zijn staart bleef ik hangen, kroelde daar wat. De ogen lichtten op, de kop boog iets naar rechts, smekend keek hij me aan. Ik aaide zijn staart, voorzichtig, van boven naar beneden en weer terug.

Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Meteen een haal in de mouw van m’n nieuwe jas. En nu waren de bruine kraaloogjes boos, alsof Jonathan zeggen wilde: aan mijn staart zitten – nee, nooit van je leven. Niet na wat jij mij geflikt hebt.

Wat een pisbeest. Nijdig vervolgde ik mijn wandeltocht naar de Universiteitsbibliotheek.

Toen ik me had opgekruld in een knus hoekje naast de verwarming in een van de vele leeszalen en ik mijn werk tevoorschijn had gehaald, dwaalden mijn gedachten vrijwel direct af.

Kon Jonathan, vlak voordat hij te pletter viel, in een kat veranderd zijn? Katten kwamen immers altijd op hun pootjes terecht. Blijkbaar was Jonathan nog steeds boos op me en mocht ik daarom niet aan zijn staart zitten. Hij was boos op me geworden, toen ik hem pestte met zijn vreemde voorliefde voor dikke negerinnen, die hij, zo had hij me ooit eens na iets te veel Laphroaigh verteld, waanzinnig sexy vond. Maar dat mocht niemand weten; want dat deed afbreuk aan zijn persona van serieuze wetenschapper.

Natuurlijk had ik niet de intentie gehad om hem in zijn driftigheid te laten struikelen over zijn eigen benen en hem van het balkon af te laten vallen; dat had ik niet gewild. Ik, haast platte, Hollandse bleekscheet, was gewoon jaloers geweest op die negerinnen en genoot ervan om hem een beetje op stang te jagen. Zijn haar ging er zo leuk van fladderen.

Nou en toen was Jonathan, op wie ik al maanden en maanden heimelijk verliefd was, want dat geplaag was natuurlijk gewoon een vreemde uiting van liefde, dus over de rand van het balkon getuimeld en zo op de Leidse kinderkopjes geklapt. Niemand had ik nog durven vertellen wat er werkelijk gebeurd was en waarom hij zo vreemd aan zijn einde gekomen was. Zijn moeder begreep er niets van.

Nu was hij dus dood en was ik een beetje de weg kwijt. Mijn rare hersens hadden gesuggereerd dat die kater op Jonathan leek en trokken dat vervolgens niet eens in twijfel. Dit mag de uitgeverij in Amsterdam natuurlijk nooit ter oren komen, cara. Ze zullen geen woord, zelfs geen letter meer van me willen uitgeven.

Maar goed, opdat ik nimmer meer de spot zal drijven met zijn voorliefde voor volle, Afrikaanse vrouwen, kwam Jonathan mij dus nu pesten, in de gedaante van een kater die, behalve dat hij tot een andere diersoort behoorde, precies zijn evenbeeld was, van zijn rommelige snorharen tot het springerige, donkerbruine puntje van zijn staart. En iedere keer dat ik langs het Gerecht of de Pieterskerk naar de faculteit of de bibliotheek liep, kwam ik dat stomme beest tegen. Hem aaien durfde ik niet meer.

Misschien zal Jonathan, bruingrijze kater van het Pieterskerkplein, wel eeuwig door Leiden blijven ronddolen, gepikeerd en boos omdat ik hem alle kans op roem ontnomen heb.